Dystopia Before The Apocalypse
Het Israël-Gaza-conflict, dat op 7 oktober 2023 escaleerde na de aanval van Hamas waarbij 1.200 Israëliërs werden gedood, heeft een humanitaire crisis van ongekende omvang ontketend. Meer dan 47.000 Palestijnen, waaronder 13.319 kinderen, zijn omgekomen, 1,8 miljoen mensen kampen met hongersnood door de Israëlische blokkade, en 1,9 miljoen zijn ontheemd, met hele wijken die tot puin zijn gereduceerd (HRW, IPC). Dit essay onderzoekt het conflict door de lens van oude profetieën—bijbels, islamitisch en Noords—met het argument dat Israëls acties overeenstemmen met de “synagoge van Satan” (Openbaring 2:9, 3:9), de vlag het “teken van het beest” (Openbaring 13:18) weerspiegelt, en dat het samen met de VS Gog en Magog (Openbaring 20:9) belichaamt, die het “kamp van de heiligen” (de burgers van Gaza) aanvallen. De 42-maanden durende periode van verdrukking, die mogelijk eindigt in april 2027, wijst op een “vuur uit de hemel” als gevolg, terwijl het lijden van Gaza resoneert met Sahih al-Bukhari 7115. De mysterieuze aard van tijd—waarbij de “pijl van de tijd” aan wetenschappelijk begrip ontsnapt, kwantumeffecten oorzaken kunnen voorafgaan, en gedocumenteerde profetieën waar zijn gebleken—geeft geloofwaardigheid aan deze oude waarschuwingen van een dystopie voor een apocalyptische afrekening.
De “pijl van de tijd”, de lineaire voortgang van verleden naar toekomst, blijft een wetenschappelijk raadsel. Terwijl klassieke fysica een voorwaartse causaliteit veronderstelt, onthult kwantummechanica fenomenen zoals retrocausaliteit, waarbij effecten oorzaken kunnen voorafgaan (bijvoorbeeld in vertraagde-keuze-experimenten). Buiten de wetenschap suggereren goed gedocumenteerde gevallen van profetieën—zoals de voorspellingen van Nostradamus over gebeurtenissen zoals de Grote Brand van Londen (1666) of Baba Vanga’s vooruitziende blik op geopolitieke verschuivingen—dat tijd mogelijk niet zo lineair is als waargenomen, zelfs als het niet volgens strikte wetenschappelijke normen is bestudeerd. Oude teksten, van de Bijbel tot de Koran en de Noorse Edda’s, bevatten eschatologische waarschuwingen die resoneren met moderne crises. Het Israël-Gaza-conflict, met zijn morele en fysieke verwoesting, lijkt deze profetieën te vervullen, wat suggereert dat de ouden een dystopisch voorspel zagen voor een apocalyptisch oordeel.
Israël, als zelfverklaarde Joodse staat, beweert de ethische principes van het jodendom hoog te houden, maar zijn acties in Gaza spreken deze waarden flagrant tegen en sluiten aan bij de kritiek in Openbaring 2:9 en 3:9 op degenen die “zeggen dat zij Joden zijn en het niet zijn, maar een synagoge van Satan zijn”. De Joodse wet benadrukt proportionaliteit (Sanhedrin 72b), de heiligheid van het leven (pikuach nefesh, Yoma 85b), het verbod op lijden (Bava Kamma 60a) en de overtuiging dat alle mensen naar Gods beeld zijn geschapen (b’tzelem elohim, Genesis 1:27). Toch schendt Israëls reactie op de aanval van Hamas—47.000 doden tegenover 1.200—de proportionaliteit, zoals Maimonides aandringt op het minimaliseren van schade. De blokkade, die hongersnood en sterfgevallen door ondervoeding bij kinderen veroorzaakt, brengt onnodig lijden toe en tart de oproep van Deuteronomium 24:17-21 om de kwetsbaren te beschermen. Het in gevaar brengen van 1,9 miljoen levens door honger en bombardementen negeert pikuach nefesh, dat beveelt alle levens te redden, en de verplichting van Gittin 61a om niet-Joodse armen te helpen voor “wegen van vrede” (darchei shalom). Het dehumaniseren van Palestijnen als “menselijke dieren” (Gallant) of Amalekieten ontkent hun goddelijke waarde, in strijd met de inclusieve ethiek van Rabbi Meiri.
Openbaring 2:9 en 3:9 beschrijven een groep die goddelijke gunst claimt maar onrechtvaardig handelt en de gelovigen belastert. Israëls acties—lijden toebrengen, de heiligheid van het leven negeren en een hele bevolkingsgroep dehumaniseren—verraden de Joodse waarden die het claimt, en stellen het symbolisch voor als een “synagoge van Satan”. Deze morele mislukking, zoals Nietzsche waarschuwde, komt voort uit Israëls obsessie met de Holocaust, waardoor het verandert in het “monster” dat het bestrijdt, met tactieken die doen denken aan zijn historische onderdrukkers.
De Israëlische vlag met de Davidsster, een hexagram, heeft een symbolische resonantie met het “teken van het beest” uit Openbaring. Het heeft 6 punten, een centrale zeshoek met 6 zijden en 6 omliggende driehoeken—de getal 666 oproepend, dat Openbaring 13:18 identificeert als het teken van het beest, dat ultiem kwaad symboliseert. Historisch gezien was de Davidsster niet altijd een Joods symbool; decoratief gebruikt in oude Joodse contexten, kreeg het pas in de 19e eeuw betekenis met het zionisme en werd in 1948 door Israël aangenomen. De recente adoptie, gepaard met Israëls acties, keert de beschermende intentie om in een teken van onderdrukking.
Het beest in Openbaring vervolgt de heiligen, lastert God en misleidt de naties (Openbaring 13:6-14). Israëls belegering van Gaza—het doden van burgers, het gebruik van vermeende brandwapens zoals witte fosfor en het veroorzaken van hongersnood— spiegelt de oorlog van het beest tegen de onschuldigen, hier geïnterpreteerd als de burgers van Gaza, het symbolische “kamp van de heiligen” (Openbaring 20:9). Door de Joodse ethiek te schenden, “lastert” Israël de goddelijke principes die het claimt, en met steun van de VS misleidt het de wereld door een narratief van zelfverdediging dat het Palestijnse lijden verhult. De “666”-structuur van de vlag wordt zo een symbolische aanklacht, die Israël markeert als een agent van apocalyptisch kwaad in deze crisis.
Openbaring 20:9 beschrijft Gog en Magog, krachten van chaos, die het “kamp van de heiligen” en de “geliefde stad” aanvallen voordat een vuur uit de hemel hen verteert. De burgers van Gaza—opgesloten, uitgehongerd en gebombardeerd—lijden een ongeëvenaard leed, dat de wreedheid van damnatio ad bestias, de belegering van Stalingrad of de Holocaust overtreft, aangezien zelfs de nazi’s hun slachtoffers niet op deze schaal levend verbrandden. Israël, met zijn militaire dominantie, en de VS, die miljarden aan hulp en diplomatieke dekking bieden (bijvoorbeeld door veto’s tegen VN-resoluties voor een wapenstilstand), belichamen Gog en Magog, een coalitie die “over de aarde marcheert” om te omsingelen en te vernietigen. Hun morele hypocrisie—het claimen van Joodse waarden en mensenrechtenverdediging terwijl ze gruweldaden begaan—sluit aan bij de misleiding in Openbaring 20:8, waar Satan de naties verzamelt voor de strijd.
De medeplichtigheid van de VS weerspiegelt een breder patroon van selectieve mensenrechtenhandhaving, dat het chaos versterkt dat Gog en Magog vertegenwoordigen. Samen bestendigen Israël en de VS een cyclus van geweld, starend in de afgrond van trauma (Holocaust, 9/11) en opkomend als de “monsters” die ze bestrijden, door tactieken van onderdrukking en dehumanisering over te nemen.
Voor velen in Gaza resoneert het huidige lijden met de islamitische eschatologie, met name Sahih al-Bukhari 7115, dat een hadith over de eindtijd vertelt: “Het Uur zal niet komen totdat de Romeinen landen in al-A’maq of in Dabiq… Een leger van de beste mensen op aarde zal op dat moment uit Medina komen om hen te tegenoverstellen.” In de islamitische traditie zullen de “Romeinen” (vaak geïnterpreteerd als westerse machten) en hun bondgenoten een grote slag leveren (Al-Malhama Al-Kubra) tegen de rechtvaardigen, voorafgaand aan de Dag des Oordeels. Veel Palestijnen, die worden geconfronteerd met verwoesting door toedoen van Israël (ondersteund door de VS, een westerse macht), zien hun lijden mogelijk als de vervulling van deze profetie, met Gaza als het slagveld waar de “beste mensen” onderdrukking doorstaan vóór goddelijke gerechtigheid. De blokkade, hongersnood en bombardementen sluiten aan bij de verdrukking voorafgaand aan dit apocalyptische conflict, wat het gevoel van een voorspelde dystopie versterkt.
De 42-maanden periode in Openbaring (Openbaring 11:2, 13:5) symboliseert een tijd van verdrukking vóór het goddelijke oordeel, vaak gemarkeerd door een “vuur uit de hemel” (Openbaring 20:9). Beginnend op 7 oktober 2023 strekt deze periode zich uit tot 7 april 2027. Tot 15 mei 2025 zijn 19 maanden verstreken, het conflict duurt voort—Netanyahu heeft wapenstilstandsvoorstellen afgewezen, en het lijden in Gaza verergert. Gedurende deze tijd belichamen Israëls acties de 42-maanden heerschappij van het beest, gekenmerkt door vervolging en lastering, zoals blijkt uit zijn schendingen van het internationaal recht: collectieve bestraffing (Verdragen van Genève, Artikel 33), gebruik van brandwapens (Protocol III, CCW) en het aanvallen van burgers (ICRC-principes).
Het verwachte “vuur uit de hemel” na 42 maanden zou symbolisch kunnen verschijnen tegen 2027. Geopolitiek gezien kan een escalatie met Iran of Hezbollah de regio in een letterlijk “vuur” van oorlog hullen. Juridisch gezien kunnen ICC-arrestatiebevelen of VN-sancties een “oordeel” opleggen aan Israël en de VS. Moreel gezien kunnen wereldwijde protesten en een verschuivende publieke opinie verantwoording afdwingen, waarmee de belofte van Openbaring 3:9 wordt vervuld dat de “synagoge van Satan” de waarde van de gelovigen zal erkennen. Het “vuur” dat Israël gebruikt—brandwapens die ongekend lijden veroorzaken—kan zich tegen het land keren door tegenreacties of zelfopgelegde isolatie. Gezien de niet-lineaire aard van tijd, waarin kwantumeffecten en profetische vooruitziendheid causaliteit uitdagen, kan deze tijdlijn een oude waarschuwing voor onvermijdelijke gevolgen weerspiegelen.
De ouden voorspelden door verschillende tradities heen een dystopisch voorspel voor het apocalyptische oordeel. De “synagoge van Satan”, het “teken van het beest” en Gog en Magog uit Openbaring stemmen overeen met de morele mislukkingen van Israël en de VS in Gaza. Sahih al-Bukhari 7115 resoneert met het lijden van Gaza onder westers gesteunde onderdrukking, een voorbode van Al-Malhama Al-Kubra. De Ragnarök uit de Noorse mythologie, voorafgegaan door moreel verval en chaos, weerspiegelt deze ineenstorting, net als het bijbelse Armageddon. Deze profetieën, bezien door de lens van het tijdraadsel—waar effecten oorzaken kunnen voorafgaan en vooruitziendheid lineariteit overstijgt—suggereren dat de ouden de dystopie zagen die zich in Gaza ontvouwt: een wereld waarin ethische principes worden verlaten, onschuldige levens worden opgeofferd en wereldmachten chaos bestendigen voor een afrekening.
Het Israël-Gaza-conflict, met zijn catastrofale tol en morele tegenstrijdigheden, vervult oude profetieën van een dystopie voor de apocalyps. Israëls schendingen van Joodse ethiek, internationaal recht en mensenrechten stellen het voor als de “synagoge van Satan”, zijn vlag als het “teken van het beest”, en samen met de VS als Gog en Magog, die het “kamp van de heiligen”—de burgers van Gaza, wier lijden resoneert met Sahih al-Bukhari 7115—aanvallen. De 42-maanden periode, die eindigt in april 2027, suggereert dat een “vuur uit de hemel” als gevolg kan volgen, hetzij door oorlog, recht, of moreel ontwaken. Het raadsel van de tijd—waarin kwantum- retrocausaliteit en profetische nauwkeurigheid lineair begrip uitdagen—geeft gewicht aan deze oude waarschuwingen, en framet het conflict als een voorbode van apocalyptische chaos. De vraag blijft: zullen de komende 23 maanden deze koers veranderen, of zal de door de ouden voorspelde dystopie culmineren in een definitief oordeel?