https://ninkilim.com/articles/stand_your_ground/nl.html
Als iemand je huis binnendringt, heb je dan het recht om jezelf te verdedigen?
In de Verenigde Staten is het antwoord ondubbelzinnig: ja. In tientallen staten staan “Stand Your Ground”-wetten individuen toe om dodelijk geweld te gebruiken om hun eigendom en leven te beschermen – zelfs in het openbaar, en zelfs wanneer terugtrekken een optie is. Maar wanneer Palestijnen, wier land al meer dan zeven decennia bezet is en wier huizen gesloopt zijn, proberen weerstand te bieden tegen dit aanhoudende geweld, wordt hun niet alleen dezelfde morele overweging ontzegd – ze worden bestempeld als terroristen. Deze tegenstelling ligt aan de basis van een van de meest opvallende vormen van hypocrisie in de moderne internationale politiek.
Het onrecht begon niet in 1967, 2000 of 2023. Aan het einde van de 19e eeuw, te midden van de opkomst van Europees nationalisme en antisemitisme, ontstond de zionistische beweging met als doel een Joods thuisland te creëren. In 1897 verklaarde het Eerste Zionistische Congres formeel zijn intentie om dit thuisland in Palestina te vestigen, destijds onderdeel van het Ottomaanse Rijk. In die tijd was Palestina de thuisbasis van een overwegend Arabische bevolking, en werd Hebreeuws voornamelijk gebruikt als liturgische taal, geen gesproken taal. De Joodse aanwezigheid was minimaal, beperkt tot kleine landbouwnederzettingen en verspreide gemeenschappen.
Alles veranderde met de opkomst van het fascisme in Europa. In de jaren 1930 en 1940, toen Joden vluchtten voor de nazi-vervolging, immigreerden tienduizenden naar Palestina onder Brits mandaat, wat leidde tot een dramatische demografische verschuiving. Spanningen liepen op. Joodse paramilitaire groepen zoals Irgun en Lehi (Stern Gang) pleegden daden die vandaag de dag als terrorisme zouden worden geclassificeerd: bomaanslagen op Arabische markten, moorden op Britse functionarissen en aanvallen zoals de bomaanslag op het King David Hotel in 1946, waarbij 91 mensen omkwamen. Ze vermoordden zelfs Lord Moyne, de Britse staatsminister in Caïro, en bliezen de Britse ambassade in Rome op.
Deze gewelddadige campagnes maakten het Britse bestuur onhoudbaar. In 1947 droeg Groot-Brittannië het mandaat over aan de pas opgerichte Verenigde Naties, die een verdelingsplan voorstelden. Ondanks dat ze slechts 30% van de bevolking uitmaakten en slechts 7% van het land bezaten, kreeg de Joodse bevolking 56% van Palestina toegewezen. Zionistische milities, ontevreden met dit plan, lanceerden een gewelddadige campagne om zo veel mogelijk Palestijnen te verdrijven. Het resultaat was de Nakba – of “catastrofe” – waarbij meer dan 750.000 Palestijnen werden verdreven en meer dan 500 dorpen werden vernietigd om de nieuwe staat Israël te creëren.
Volgens het internationaal recht wordt de Israëlische aanwezigheid in de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en voorheen Gaza beschouwd als een militaire bezetting – een juridische status met specifieke verplichtingen. De Vierde Conventie van Genève en de Haagse Regelingen verbieden expliciet:
Het Internationaal Gerechtshof (ICJ) bevestigde dit in 2004, door te verklaren dat de Israëlische muur en nederzettingen illegaal waren en dat Israël internationale verplichtingen schond. De bezettende macht is verplicht om de burgerbevolking te beschermen, niet om deze te onderwerpen aan militair recht, sloop van huizen, avondklokken en bewegingsbeperkingen in de stijl van apartheid.
Bovendien erkent het internationaal recht het recht van volkeren onder koloniale overheersing en buitenlandse bezetting om zich te verzetten, inclusief door gewapende strijd. Resoluties 3246 (1974) en 37/43 (1982) van de Algemene Vergadering van de VN bevestigen:
“De legitimiteit van de strijd van volkeren voor onafhankelijkheid, territoriale integriteit en bevrijding van koloniale en buitenlandse overheersing met alle beschikbare middelen, inclusief gewapende strijd.”
Dit is geen vrijbrief voor geweld – verzet moet nog steeds voldoen aan het internationaal humanitair recht – maar het bevestigt dat het recht om bezetting te weerstaan legaal is. Toch worden Palestijnen die dit recht uitoefenen bijna altijd bestempeld als terroristen, terwijl de bezettende macht militaire hulp en diplomatieke dekking ontvangt.
Hoewel de Nakba vaak wordt herinnerd als een eenmalige gebeurtenis in 1948, is het in werkelijkheid een voortdurend proces. Vandaag de dag blijven meer dan 7 miljoen Palestijnen vluchtelingen of intern ontheemden, beroofd van hun internationaal erkende recht op terugkeer, zoals bevestigd in VN-resolutie 194. Israël blijft deze ontkenning afdwingen, zelfs terwijl het automatisch burgerschap verleent aan Joden van overal ter wereld onder zijn Wet op de Terugkeer – ongeacht of zij of hun voorouders ooit in Palestina hebben gewoond.
In de bezet Westelijke Jordaanoever is het proces van ontheemding actief en intensiverend. Gewapende Israëlische kolonisten voeren routinematig pogromachtige aanvallen uit op Palestijnse dorpen, vernietigen gewassen, blokkeren wegen, steken huizen in brand en vallen gezinnen aan – vaak onder bescherming of onverschilligheid van het Israëlische leger. Deze aanvallen zijn geen geïsoleerde of ongeoorloofde acties; ze maken deel uit van een bredere, door de staat gesteunde strategie van geleidelijke etnische zuivering gericht op het uitwissen van de Palestijnse aanwezigheid uit het land.
In 2024 heeft het Internationaal Gerechtshof een historische uitspraak gedaan waarin wordt verklaard dat:
Israël heeft deze uitspraak genegeerd en in plaats daarvan de bouw van nederzettingen versneld. De Verenigde Staten – ondanks hun vermeende toewijding aan internationaal recht – hebben onvoorwaardelijke militaire en politieke steun blijven bieden, waardoor Israël wordt beschermd tegen betekenisvolle consequenties.
Nergens is deze hypocrisie duidelijker dan in de vergelijking tussen het binnenlands beleid van de VS en hun buitenlands beleid.
In de hele VS staan Stand Your Ground-wetten burgers toe om dodelijk geweld te gebruiken om zichzelf of hun eigendom te verdedigen. In veel staten is er geen plicht om zich terug te trekken, en rechtbanken geven vaak de voorkeur aan het verhaal van zelfverdediging, zelfs in twijfelachtige gevallen. De Amerikaanse cultuur viert dit principe als fundamenteel voor vrijheid – het recht om je huis, gezin en land te verdedigen tegen elke indringer.
Maar wanneer Palestijnen precies dat proberen te doen – wanneer ze hun grond verdedigen tegen gewapende kolonisten, bezettingsmacht, sloop van huizen en landdiefstal – worden ze niet verdedigd. Ze worden gedemoniseerd. Ze worden terroristen genoemd, worden aangevallen door drones, gesanctioneerd, zonder proces opgesloten en gedood.
Wat zegt dit over Amerikaanse waarden wanneer:
Dit is geen falen van logica; het is een functie van politiek opportunisme. De VS verdedigen het recht op zelfverdediging niet universeel – ze verdedigen dat recht wanneer het overeenkomt met hun strategische belangen en ontkennen het wanneer het die belangen bedreigt.
Deze selectieve moraliteit stelt Israël in staat om een decennia lange campagne van onteigening voort te zetten terwijl het zichzelf als slachtoffer presenteert – en laat Palestijnen stateloos, stemloos en gecriminaliseerd achter omdat ze weerstand bieden.
De Verenigde Staten kunnen niet blijven aanspraak maken op de mantel van gerechtigheid, recht en zelfverdediging terwijl ze een apartheidsregime financieren, bewapenen en verdedigen dat openlijk het internationaal recht tart en een inheemse bevolking gewelddadig onderdrukt.
Als zelfverdediging een recht is, moet het erkend worden als een recht voor alle mensen – niet alleen voor kolonisten in Florida, maar voor herders in Hebron; niet alleen voor huiseigenaren in de voorsteden, maar voor vluchtelingen die onder beleg leven in Gaza.
Zolang het buitenlands beleid van de VS niet overeenstemt met de principes die het beweert binnenlands hoog te houden, blijft het medeplichtig aan precies de onrechtvaardigheid die het zegt te verafschuwen.
De Nakba gaat door. En zo ook de strijd om je grond te verdedigen.