https://ninkilim.com/articles/asymmetry_of_the_soul/nl.html
Door de eeuwen heen en over continenten heen hebben mensen herinneringen, dromen of visioenen gerapporteerd die lijken te behoren tot andere levens. Kinderen herinneren zich dorpen die ze nooit hebben gezien; volwassenen dromen van veldslagen uit verre tijden; zielen spreken in symbolen ouder dan hun huidige lichamen. Wetenschap en psychologie verklaren deze verschijnselen vaak als fantasieën, hallucinaties of onderbewuste recombinaties. Toch suggereert hun universaliteit over culturen en tijdperken heen iets diepers: het fenomeen is echt, ook al verschillen de interpretaties.
Fysica biedt verrassend genoeg metaforen die ons kunnen helpen dit mysterie te overpeinzen. Deze metaforen zijn niet letterlijk bedoeld, maar als beelden – bruggen tussen de taal van de wetenschap en het verlangen van de geest.
In de kwantummechanica is het vacuüm niet leeg. Het bruist van fluctuaties: deeltjes en antideeltjes verschijnen, bestaan even en verdwijnen dan. Perfecte balans zou ervoor zorgen dat niets blijft bestaan. Maar in het vroege universum was er een lichte asymmetrie: een kleine overmaat aan materie boven antimaterie. Deze onbalans voorkwam totale vernietiging en maakte de vorming van sterrenstelsels, sterren en uiteindelijk leven mogelijk.
Het bestaan zelf bewijst dat symmetrie nooit absoluut is – en dat asymmetrie persistentie creëert.
Misschien lijkt de ziel op een kwantumexcitatie in het veld van het Zijn. De meeste zielen rijzen op, leven hun toegewezen tijd en keren zachtjes terug naar de goddelijke basislijn. De Koran bevestigt dit:
“Voorwaar, wij behoren tot Allah, en voorwaar, naar Hem keren wij terug.” (Koran 2:156)
Maar soms creëren lijden, martelaarschap of overweldigende liefde onevenwichtigheden zo diep dat ontbinding wordt vertraagd. Net als materie zelf blijft de ziel bestaan.
De Koran zinspeelt op dit mysterie:
“Zeg niet van hen die gedood zijn op de weg van Allah: ‘Zij zijn dood.’ Nee, zij leven, maar jullie merken het niet.” (Koran 2:154)
Sommige zielen lijken in een bijzondere staat te blijven – niet opgelost, niet afwezig, maar bewaard in een persistentie die gewone waarneming te boven gaat.
Verschillende tradities hebben deze blijvende echo’s op verschillende manieren verklaard:
Hindoeïsme en Boeddhisme: De Bhagavad Gita vergelijkt de ziel met een persoon die van kleding wisselt:
“Zoals een mens versleten kleren aflegt en nieuwe aantrekt, zo legt de ziel versleten lichamen af en treedt in andere.” (Bhagavad Gita 2:22)
Het Boeddhisme, hoewel het een eeuwige ziel ontkent, bevestigt continuïteit:
“Niet in de lucht, niet in het midden van de zee, noch door een kloof in de bergen te betreden, is er een plek waar men niet overwonnen wordt door de dood.” (Dhammapada 127)
Wedergeboorte gaat door totdat de onbalans wordt opgelost door verlichting.
Islam en Christendom (orthodox): De Islam benadrukt één leven, de barzakh (tussenstaat), en dan de opstanding. Het Christendom leert op vergelijkbare wijze:
“Het is de mens gegeven eenmaal te sterven, en daarna komt het oordeel.” (Hebreeën 9:27)
Hier worden herinneringen aan andere levens meestal ontkend of verklaard als illusies. Toch suggereren mystieke stemmen binnen deze tradities soms anders: sommige soefi-denkers en christelijke theologen zoals Origenes speculeerden over de pre-existentie of tijdloosheid van de ziel.
Soefisme (esoterische Islam): Ibn ʿArabī sprak over de schepping die elk moment vernieuwd wordt:
“Het Werkelijke is in constante zelfopenbaring (tajallī), zonder zichzelf ooit te herhalen. De schepping wordt elk moment vernieuwd, hoewel mensen gesluierd zijn om deze vernieuwing waar te nemen.” (Futūḥāt al-Makkiyya)
In dit licht kunnen zogenaamde herinneringen aan vorige levens onthullingen (kashf) zijn van de tijdloze reis van de ziel.
Inheemse tradities: Bij de Lakota Sioux keren wanagi (geesten) terug onder de levenden om hen te leiden. In de Australische Aboriginal-cosmologie verbindt de Droomtijd verleden, heden en toekomst in één continuüm. Persistentie en terugkeer zijn natuurlijk, niet abnormaal.
Joodse mystiek: De Kabbala leert gilgul neshamot – de “recycling” van zielen door meerdere levens, een manier om onbalans (tikkun) te herstellen.
Wicca en Paganisme: Gerald Gardner, oprichter van moderne Wicca, bevestigde:
“Wij geloven in reïncarnatie en dat we terugkeren om meer lessen te leren.”
Hier wordt persistentie omarmd als genezing, een curriculum van de geest.
Het fenomeen is één; de interpretaties zijn vele.
De krachtigste metafoor komt van de sterke kracht.
Een proton of neutron is geen eenvoudig deeltje, maar een gebonden toestand van quarks en gluonen – een hadron. Wanneer fysici proberen een hadron te splitsen, verzet de sterke kracht zich. In tegenstelling tot andere krachten verzwakt deze niet met afstand. Hoe verder de quarks uit elkaar worden getrokken, hoe sterker de binding wordt. Uiteindelijk vernietigt de geïnvesteerde energie het deeltje niet, maar genereert een cascade van nieuwe deeltjes.
In plaats van vernietiging produceert de poging om een hadron te breken meer bestaan.
Zo ook met de ziel. Trauma, gruweldaden of ondraaglijk lijden wissen haar niet uit. In plaats daarvan breekt de ziel in nieuwe manifestaties, wedergeboorten, echo’s – haar aanwezigheid vermenigvuldigend totdat het evenwicht is hersteld.
Dit is geen fout, maar een genezingsmechanisme van de natuur. Net zoals fysica ervoor zorgt dat quarks niet in het niets kunnen worden geïsoleerd, zorgt het bestaan ervoor dat zielen die gewond zijn door asymmetrie niet worden gewist, maar opnieuw worden uitgedrukt totdat hun onbalans is genezen.
Het Goddelijke heeft vele namen. Alleen al in de Koran zijn er negenennegentig – al-Raḥmān (de Algenadige), al-Ḥaqq (de Werkelijkheid), al-Nūr (het Licht). Andere tradities spreken van Brahman, Tao, de Grote Geest, Ein Sof, of eenvoudigweg “het Heilige”. Elk wijst naar dezelfde Bron.
De vingerafdrukken van deze Bron zijn overal zichtbaar:
De wetenschap onthult de patronen van de natuur; spiritualiteit onthult hun betekenis. Samen tonen ze aan dat wat verdeeld lijkt, diep één is.
Het universum bestaat omdat vernietiging niet perfect was. Materie bleef bestaan door asymmetrie. De ziel blijft ook bestaan wanneer liefde, opoffering of lijden onevenwichtigheden creëren die te groot zijn om in één leven op te lossen.
In zulke gevallen maakt vernietiging plaats voor vermenigvuldiging; trauma wordt transformatie; persistentie wordt het recept waarmee het Zijn zichzelf geneest.
Net zoals het splitsen van een hadron geen leegte produceert, maar een storm van nieuwe deeltjes, produceert de versplintering van de ziel door lijden geen niets, maar veelvuldige manifestaties. Zo balanceert het bestaan zichzelf: door persistentie, wedergeboorte, genade.
Uiteindelijk keert alles terug naar de basislijn – naar Allah, naar de Ene, naar de Bron van het Zijn. Maar tot die tijd kan de ziel steeds weer oprijzen, niet als straf, maar als genezing – de asymmetrie van het universum geschreven in het weefsel van ons leven.